20 jaar Jaeger

Jaeger maakt het makkelijk – conflicten met de fiscus vermijden en uitvechten

20 jaar Jaeger Advocaten-belastingkundigen, het is niet NYX. Het jubileum is aangegrepen
om dit boek over procederen met fiscaliteit te publiceren. Waar het boek over
gaat, zal niemand die ons kantoor kent verwonderen: over onze niche, de
procedure waarin fiscaliteit een rol speelt. Of nou het strafrecht ingrijpt in het leven van
de vermeende belastingdelinquent, of het is de belastingdienst die wat anders denkt
over de wijze waarop belastingregels moeten worden toegepast, of de ontvanger komt
‘verschuldigde’ belasting al incasseren voordat vaststaat dat die moet worden betaald:
het zijn allemaal onderwerpen waar ons kantoor zich dagelijks mee bezig houdt.

Ik zeg het nog een keer: 20 jaar Jaeger Advocaten-belastingkundigen, het is niet NYX.
Het is zeker geen vanzelfsprekendheid dat we er nog zijn, laat staan dat het altijd
zonder slag of stoot goed is gegaan. Gelukkig kan ik nu trots zijn – ja zo ver gaat het –
op hoe we ervoor staan, op de gedrevenheid waarmee we onze tegenstanders te lijf
gaan, op de drang om ‘slimme en gevatte’ stukken te schrijven.
Wij willen het beter weten dan de ander, willen winnen. Trots dus, maar ook genot.
Want ik geniet van het plezier dat we aan ons vak en aan elkaar beleven.

Zonder de kunst af te hebben kunnen kijken bij een ander kwam ik iets meer dan twintig
jaar geleden naar Amsterdam om dat wat ik leuk vond, procederen over fiscaliteit, met
een eigen kantoor uit te bouwen. Groen als gras. De niche als enig uitgangspunt, min of
meer ‘gejat’ van Hans Hertoghs. Wat kan er gebeuren als je een goed stel hersens hebt,
een gebrekkige vooropleiding, gedrevenheid, plezier en de naïeve overtuiging dat alles
logisch is en te begrijpen? Als je geen werk hebt, heb je tijd om te acquireren en als je
voldoende werk hebt, heb je de omzet om anderen bij het werk te betrekken.

Ondernemen, het ‘drijven’ van een kantoor, is minder simpel dan het lijkt. In ieder
geval voor mij. Alles wordt opeens persoonlijk. Of het nou een werknemer is die een
niksnut blijkt, of een instantie die je van het advocatenwerk afhoudt. Aan het
eind van de dag trek je de deur niet meer gewoon achter je dicht, je neemt wat mee
naar huis: zorgen. Je ontwikkelt wat eelt op je ziel. Je gaat verder met vallen en
opstaan, maar met behoud van het geloof dat bij streven naar kwaliteit en plezier de
rest vanzelf volgt.

Procederen lijkt in veel aspecten op ondernemen. Een rechter die jouw erg logische
uitleg maar niet wil begrijpen, is net zo’n niksnut als die werknemer van hiervoor.
In die gedachte kun je blijven hangen, maar de enige die daar last van heeft ben je
waarschijnlijk zelf. De boeiende vraag is dus hoe je die werknemer, die rechter, zo
ver krijgt dat hij/zij doet wat jij wil. Dat begint bij een mening hebben en helder
voor ogen te houden waarheen je wil. Vervolgens moet je dat goed over het voetlicht
weten te brengen. Een goeie inschatting van de ander helpt daarbij, evenals de
tegeltekst dat ‘honing meer vliegen vangt dan azijn’, door mij omgezet in dat humor
beter verkoopt dan een sneer, hoezeer die laatste ook terecht zou zijn. Op de vraag
‘waarom doe je dat zo?’ zul je op ons kantoor een uitleg krijgen over de afwegingen,
over de gedachte bij het waarom. Het antwoord zal beslist niet zijn ‘dat is me zo
geleerd’. Veel wordt snel een automatisme. Een ander moeten uitleggen waarom je
iets doet zoals je het doet, dwingt je weer terug te keren tot de essentie. Nadenken.
Zo af en toe een artikel schrijven, met enige regelmaat een blog, dwingt je tot
‘nadenken’.

Daarom moet iedereen bij ons publiceren en bloggen. Althans, dat stimuleren we.
En iedereen wordt aangezet geopinieerd te zijn, daar waar het om ons vakgebied
gaat. We vinden ‘er’ gelukkig vaak wat van. Als je geen mening hebt, is het lastig
procederen. Als je geen mening hebt moet je vooral niets schrijven, want wie zit te
wachten op een nietszeggend stuk? Bloggen is bovendien goed voor de acquisitie en
voor de vindbaarheid van de website. Meer vliegen in één klap.

Het idee voor een boek begon met het bundelen van blogs. Daar was iedereen wel
voor te porren. De blogs waren er immers. Maar het moest natuurlijk wel een beetje
‘ons speelveld’ dekken. Dus in plaats van een al wat langer lopende irritatie even
‘wegbloggen’, kreeg iedereen een wat meer ‘college gevend’ onderwerp toebedeeld.
Dat kost niet alleen meer tijd, het is ook minder leuk. Ik spreek dan vooral voor
mezelf, want ik vind niets prettiger dan van mijn hart geen moordkuil te maken en
een irritatie over iets om te zetten in een opiniërend blog.

Uiteindelijk is het meer geworden dan een bundeling van al geschreven blogs.
Ik ben daarvoor vooral Theo Groeneveld en Ilse Engwirda van mijn kantoor dank
verschuldigd, want ze hebben iedereen enorm achter de broek moeten zitten, mij niet
in de laatste plaats. En dat dekt de lading niet, want ook in de selectie van onderwerpen
en het creëren van enige samenhang tussen de verschillende hoofdstukken
is veel tijd en aandacht gaan zitten. Ik had mijn zusje, Toef, publicist en redactioneel
medewerker van het NRC, gevraagd om te redigeren. Met het verzoek om in lijn met de
‘stijl’ van het kantoor verschillen in aanpak in stand te laten. Er zijn meerdere wegen
die naar Rome leiden en iedereen moet ontwikkelen wat het beste bij haar/hem past.
Het moest een geheel worden, zonder een geheel te zijn. Ieders ‘eigen’ stijl in stand
laten vond ze lastig, gaf Toef aan.

Toch hebben voor die eenheid in verscheidenheid gekozen. Het boek is een overzicht
van onderwerpen waar we ons tegenaan bemoeien. Ieder op haar/zijn eigen manier.
Maar ieder wel gedreven. Met kennis van zaken, een opinie, respect voor de andere
spelers in de procedure en een dosis humor en plezier in het spelletje dat we spelen.
Jaeger advocaten: een echte Amsterdamse niche-speler, lichtelijk eigenwijs, een
tikkeltje anarchistisch, maar met voldoende besef dat veel regels nodig zijn om enige
orde in de chaos te creëren. Maar verder dan dat moet het ook weer niet gaan. Ik
ben in de afgelopen jaren best al wel redelijk in de buurt geweest: het kantoor zoals
het moet zijn. Voor mijn gevoel ben ik er nu echt. Met de mensen die er nu zitten, de
‘vibe’ die er nu heerst.

Ik hoop dat jullie tussen de regels teruglezen wat ik in mijn kantoor zie en wat ik
er mee wil. Hopelijk snappen jullie wat een vreselijk leuk kantoor het is en wat
een ‘puike’ procedures we doen. En waarom ik tevreden ben, en trots. Ondanks het
stellige voornemen dit voorwoord niet te gebruiken om daarover te beginnen.

Ludwijn Jaeger
Amsterdam, 21 augustus 2021